Historia teatru

Teatr Łódź jest artystycznym kontynuatorem swojej znakomitej poprzedniczki – OPERY ŁÓDZKIEJ, której powstanie było efektem pasji i zaangażowania Stowarzyszenia Przyjaciół Opery z jej głównymi przedstawicielami: muzykami – Władysławem Raczkowskim, Tomaszem Kiesewetterem i Mieczysławem Drobnerem oraz Sabiną Nowicką, ówczesną dyrektorką łódzkiego Studium Operowego. Premiera Strasznego dworu Stanisława Moniuszki 18 października 1954 roku, w reżyserii Jerzego Merunowicza i pod batutą Władysława Raczkowskiego była „pierwszym dzieckiem" nowej instytucji (oficjalnie powołanej do życia decyzją Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi z dnia 1 lipca 1954 roku) kierowanej przez Sabinę Nowicką – dyrektora naczelnego i Mieczysława Drobnera – kierownika artystycznego. Przez ponad dziesięć lat Opera Łódzka prezentowała swoje premiery operowe i baletowe na scenach Teatru Nowego i Teatru im. S. Jaracza, by w końcu w 1966 roku otrzymać nową nazwę – TEATR WIELKI w Łodzi i ... nową siedzibę przy placu Dąbrowskiego. Kolejny rozdział w historii łódzkiej sceny operowej rozpoczęło „mocne uderzenie": pierwsza dyrekcja Teatru Wielkiego w osobach Stanisława Piotrowskiego (dyrektor naczelny) i Zygmunta Latoszewskiego (dyrektor artystyczny), dała – nie tylko łódzkiej – widowni cztery imponujące realizacje, i to dzień po dniu: Halkę Stanisława Moniuszki (19 stycznia 1967), Kniazia Igora Aleksandra Borodina, Straszny dwór Stanisława Moniuszki i Carmen Georgesa Bizeta.